SORU: Selefîlik/Vehhâbîlik neden Necd bölgesinde kabul görmüştür? Necd’lilerin özellikleri nelerdir?
CEVAP:
Necd bölgesinin halkı Rasûlullah (s.a.v) zamanında Müslüman olmuşlardır. Müslüman olmalarından evvel, bu bölge halkı Yemen, İran, Hind, Irak ve Şam bölgelerinin îtikâdî tesirleri altında kalmışlardı. Rasûlullah (s.a.v)’den sonra Müseylemetü’l-Kezzâb, Secâh, Tuleyha ve Esvedu’l-Ansî gibi yalancı peygamberler Necd bölgesi halkından çıkmıştır. İslam tarihi sayfalarında görülen birçok batıl mezhep ve isyankârlar da yine bu bölgeden çıkmıştır. Kısaca Necdliler isyankâr ruhlu ve yağmacılığa meyilli olup, burada cehalet de yaygın idi. Bu ahlak ve tabiattaki insanlara Abdülvehhâb’ın ganimet vaat eden görüş ve fikirleri çok cazip gelmişti. Nasıl cazip gelmesin ki? Bir süre önce yağmacılık ve eşkıyalıkla ganimetler elde ediyorlar ve bu yaptıklarının da İslam’da yasak olduğunu biliyorlardı. Ancak Abdülvehhâb’ın sayesinde hem bu ganimetleri elde edecekler hem de yaptıkları yağmacılığı/eşkıyalığı “Tevhîd dinini yaymak” adına cihat kisvesi altında yapacaklarından dolayı yaptıkları meşruiyet ve bunun yanı sıra bir de kudsiyet kazanmış olacaktı. Bu tam onların arayıp da bulamadıkları bir şey idi. Böylece Necdliler Müslümanları hak dine!!! çağırıyorlar, kabul etmeyenleri kılıçtan geçiriyorlar ve Müslümanlardan ganimet olarak elde ettikleri malların da beşte birini devlet hazinesine ayırdıktan sonra kendi aralarında paylaşıyorlardı…
(Bu konuda Rasûlullah (s.a.v)’in, üç defa Yemen ve Şam ahalisine dua buyurarak -orada Necdli bir kimsenin her seferinde Necd ahalisine de dua etmesini istemesine rağmen- Necd ahalisine dua etmemesi ve hadisin sonunda “Necd’den şeytanın iki boynuzu çıkar” buyurduğu hadisi şerifinin şerhini irdelemek, bu işin iç yüzü hakkında tafsîlî bilgiler verecektir.)
