KIRK BEŞİNCİ MENKIBE
(Hz. Pîr’in, Kıyamete Kadar Müritlerimden Hiç Biri Tevbe Etmeden Ölmesin Diye Allah’tan Söz Alması)
Billâh Kudve Şeyh Ebu Necîb Sühreverdî’den rivayetle, dedi ki:
– Babam bana haber verip dedi ki:
– Şeyh Hammâd Debbâs’ın her gece arı uğultusu gibi bir uğultu (sesi) duyulurdu. (Şeyh Abdulkadir de) o zaman onun sohbetinde bulunuyordu. Beş yüz sekiz senesinde Şeyh Abdulkadir’in arkadaşları:
– Ona bunun sebebini sor, diye (rica ettiler). O da sordu. (Şeyh Abdulkadir dedi ki: Şeyh Hammâd cevaben) bana:
– Benim on iki bin müridim var. Ben onların her gece isimlerini zikrederim. Onlardan her biri için Allah -azze ve celle’den- hacetini isterim. (Yine Allah’tan), müritlerimden biri bir günah işlese, o (günahı) işlemeye devam etmesin diye şefkaten, o (günahın üzerinden) bir ay geçmeden tevbe etmesini veya ölmesini (isterim), dedi. Şeyh Abdulkadir de ona:
– Şayet Allah bana kendi katında bir itibar (mevki) verirse, kıyamete kadar müritlerimden hiç biri tevbe etmeden ölmesin diye Rabbim Tebâreke ve Teâlâ’dan ahit (söz) alacağım. Ben de bu hususta onlara kefil olacağım, dedi. (Sonra) Şeyh Hammâd:
– Allah Teâlâ bana bunun (gerçekleştiğini) gösterdi, dedi…
