YİRMİ YEDİNCİ MENKIBE
(Hz. Pîr’in Bir Kimseye Ağır Konuşması ve Bunun Hikmeti)
Şeyh Ömer Keymânî’den rivayetle, dedi ki:
– Şeyh Abdulkadir (r.a.)’in “Kubbetü Nukaba’daki” meclisine falanca kimse -ismini zikretti- geldi. Bundan önce (meclise) hiç gelmemişti. Şeyh ona işaret ederek (şöyle) dedi:
– Keşke hiç yaratılmasaydın, eğer yaratıldıysan da niçin yaratıldığını bileydin! Ey uyuyan uyan! Gözünü aç! Önüne bak! Azap askerleri şüphesiz sana geldi! Ey yolcu! Ey zelil! Ey bir yerden bir yere (giden)! Benden sadece bir kelime işitmek için bana yolculuk et. Senin yanındaki meblağ (önem ve miktar) dünya sevgisidir. Senin gibi kaç kişiyi dünya, makam ve kibir ile meftun kılmış (aklını çelmiş) sonra da onu öldürmüştür.
Sen, ey mürid! Dünyadan ve ahiretten kesildin ve Allah’a vasıl oldun. “Haberin olsun bütün işler döner dolaşır Allah’a varır.” (Şûrâ 53)
Kürsüden indiğinde bazı talebeleri ona:
– Ey Efendim, ona konuşmanda mübalağa ettin (ağır konuştun), dediler. (Şeyh):
– O (konuşma) zulmeti silip (parlatan) bir nurdur, dedi.
(Ravi) dedi ki:
– Bu (olaydan) sonra (o kimse Şeyhin) meclisine hep gelir oldu. (Hatta) meclisin haricindeki vakitlerde de geliyor ve (Şeyhin) huzurunda mütevazıca oturuyordu…
(Hulâsatu’l-Mefâhir fî Menâkıbı’ş-Şeyh Abdulkâdir)
