عَنْ أَنَسٍ قَالَ: لَمَّا ثَقُلَ النَّبِىُّ صَلَّي اللّٰهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ جَعَلَ يَتَغَشَّاهُ، فَقَالَتْ فَاطِمَةُ عَلَيْهَا السَّلَامُ: وَاكَرْبَ أَبَاهُ. فَقَالَ لَهَا: لَيْسَ عَلٰى أَبِيكِ كَرْبٌ بَعْدَ الْيَوْمِ. فَلَمَّا مَاتَ قَالَتْ: يَا أَبَتَاهْ، أَجَابَ رَبًّا دَعَاهُ، يَا أَبَتَاهْ، مَنْ جَنَّةُ الْفِرْدَوْسِ مَأْوَاهُ، يَا أَبَتَاهْ، إِلٰى جِبْرِيلَ نَنْعَاهْ. فَلَمَّا دُفِنَ قَالَتْ فَاطِمَةُ عَلَيْهَا السَّلَامُ: يَا أَنَسُ، أَطَابَتْ أَنْفُسُكُمْ أَنْ تَحْثُوا عَلٰى رَسُولِ اللّٰهِ صَلَّي اللّٰهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ التُّرَابَ
20.HADİS
Enes (r.a)’dan rivayet edildiğine göre şöyle demiştir: Nebi (s.a.v) ağırlaştığında kendisini saran (ağrı ve sıkıntı) şiddetlenmeye başladı. Fâtımâ (a.s): “Vay babamın ıstırabına!” dedi. (Rasûlullah) ona: “Bugünden sonra babana ıstırap yoktur” buyurdu. (Rasûlullah) vefat edince (Fâtımâ): “Ey kendisini davet eden Rabb’e icabet eden Babacığım! Ey gideceği yer Firdevs Cenneti olan Babacığım! Ey Cibril’e vefat haberini verdiğimiz Babacığım!” dedi. (Rasûlullah) defnedilince Fâtımâ (a.s): “Ey Enes! Rasûlullah (s.a.v)’in üzerine toprak atmaya gönlünüz (nasıl) razı oldu?” dedi…
Not: “Ey Cibril’e vefat haberini verdiğimiz Babacığım” (sözündeki) mana şöyledir; Cibrîl (a.s) sabah akşam vahiy getiriyordu. Rasûlullah (s.a.v)’i kaybetmek vahyi de kaybetmek demekti. Çünkü Rasûlullah (s.a.v)’i vefatıyla vahiy kesilmiş oldu… (Buhârî, Megâzî)
