عَنْ عَبْدِ الرَّحْمٰنِ بْنِ أَبِي لَيْلٰى عَنْ أَبِيهِ قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللّٰهِ صَلَّي اللّٰهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: لَا يُؤْمِنُ عَبْدٌ حَتّٰى أَكُونَ أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ نَفْسِهِ وَأَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ أَهْلِهِ، وَعِتْرَتِي أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ عِتْرَتِهِ، وَذَاتِي أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ ذَاتِهِ
97.HADİS
Abdurrahmân b. Ebî Leylâ’dan, babasının şöyle dediği rivayet edilmiştir: Rasûlullah (s.a.v.) şöyle buyurdu: “Bir kul, ben ona nefsinden ve ailesinden, itratim (Ehl-i Beytim) ona kendi itratinden (ehl-i beytinden) ve Zatım ona kendi zatından daha sevgili olmadıkça (kâmil manada) iman etmiş olmaz…” (Taberânî, Mu’cemu’l Evsat, Babu’l Mîm Men İsmuhû Muhammed)
